به گزارش خبرنگار تشکل‌های دانشجویی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در پی شهادت رئیس جمهور کشورمان و هیئت همراه در روزهای گذشته فعالین دانشجویی به صدور یادداشت‌هایی در این خصوص پرداخته‌اند که در این گزارش به مرور برخی از آنها خواهیم پرداخت.
معین رضیئی فعال سابق دانشجویی و دبیر سابق اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل در یادداشتی در پی سانحه بالگرد رئیس جمهور نوشت:
تو اوج اغتشاشات سال گذشته درست همان روزهایی که صحن دانشگاه به آشوب کشیده شده بود و عده‌ای دانشجو نما با فحاشی به رهبر عزیز انقلاب دل ما را خون کرده بودند؛ ما دائما به دنبال دعوت از مسئولین مختلف و سلبریتی‌های جریان انقلاب برای حضور در دانشگاه بودیم، تا با باز شدن پای آنان به دانشگاه فضای سنگین شکل گرفته را بشکنیم و قوت قلب برای دانشجویان انقلابی ایجاد کنیم.
آن زمان هر چه تلاش کردیم به در بسته خوردیم؛ و کسی حاضر نشد دعوت ما را قبول کند؛ کسانی که آبروی خود را مدیون جمهوری اسلامی بودند ترجیح دادند در این شرایط سخت بر سر آبروی خود قمار نکنند چون می‌دانستند در دانشگاهی که حرمت رهبر انقلاب شکسته شد؛ به راحتی حرمت آنان نیز شکسته خواهد شد.
در این شرایط سخت حتی وزرای بهداشت و علوم نیز بچه‌های تشکلی را فراموش کرده بودند آنقدر که در ۴۰ روز اول اغتشاشات؛ هیچ جلسه‌ای میان وزرای این دو وزارتخانه با نمایندگان تشکل‌های انقلابی که در صحن دانشگاه میداندار مبارزه با ساختارشکنان بودند؛ برگزار نشد و آخر سر هم یکی از وزرا آرام شدن فضای دانشگاه را به حساب خود فاکتور کرد.
خلاصه کنم در آن شرایط سخت کسی حرف ما را نمیشنید و کارد به استخوان بچه‌ها رسیده بود؛ تا آنکه در آبان ۱۴۰۱ جلسه ای با حضور دبیران اتحادیه‌ها و دفتر ارتباطات مردمی رئیس جمهور برگزار شد؛ بچه‌ها دلخور بودند به همین خاطر در جلسه نیز انتقادات تندی از عملکرد دولت داشتند؛ بلافاصله از جلسه که بیرون آمدیم مسئولین وزارت بهداشت و علوم زنگ زدند و از ما دعوت کردند جلسه‌ای با وزرای این دو مجموعه داشته باشیم.
گویا خبر گلایه‌های ما به گوش آقای رئیسی رسیده بود او نیز چنان تشری به وزرای این دو مجموعه زده بودند که آنها فرصت نکردند حتی تایم جلسه را با هم هماهنگ کنند و اشتباها هر دو در یک روز و یک ساعت زمان برای دیدار با ما تعیین کرده بودند؛ خودش نیز در پنج شنبه آبان ماه و زودتر از وزرایش جلسه‌ای خصوصی با ما در دفترش گذاشت تا مستقیم حرف‌هایمان را بشنود و از ما دلجویی کند.
آقای رئیسی حداقل برای ما دانشجویان یکی از با معرفت‌ترین مسئولین بود، او در روزهای سخت پناه بود بی آنکه چشم داشتی داشته باشد یادم است، حتی برای مراسم ۱۶ آذر ۱۴۰۱ نیز همه ما پیشنهاد دادیم با توجه به جو متشنج دانشگاه‌ها به صلاح رئیش جمهور است در تهران سخنرانی نکند یا اگر در تهران آقای رئیسی ماند به علم و صنعت یا پردیس فرهنگیان برود تا با چالش کمتری رو به رو شود؛ اما او سرباز انقلاب بود و مثل خیلی‌ها اهل عافیت سنجی به نفع آبرویش نبود به همین جهت بر خلاف توصیه‌ها آمد دانشگاه تهران تا حرف‌های همه را بشنود حتی حرف تندترین دانشجویان را اما آ نها جلسه رئیس جمهور را تحریم کردند!
در پایان؛ به قول متین فارابی سید شهید؛ رییس جمهوری بود که دوست داشتیمش اما به تعبیر امیرمحمد کولانی قدر او را ندانستیم؛
خداحافظ آقای رییس جمهور با معرفت؛ دیدار به قیامت راستی یادمه در آخرین افطاری قول داده بودید بازهم جلسه داشته باشیم در این دنیا که نشد اما در قیامت آنجا که دست همه خالیست
آقای شهید رئیسی تو به وعده‌ات عمل کن....
زهراسادات غمیلوی، فعال سابق دانشجویی نیز در این خصوص نوشت:
هنوز متحیریم از دیدن این روزها! از سانحه بدون جبران برای نفر دوم مملکت! از قاب تصویرِ صندلی ریاست جمهور بدون رییسش با یک نوار مشکی! از مسئول عالی رتبه ای که وسط کار برای همین مملکت و مردم، جان خود؛ باارزش ترین دارایی‌اش را از دست داد وعزیزترین داشته خانواده‌اش را خرج کرد. از خانواده بی‌همسر و پدر!
هنوز بهت زده‌ایم از دیدن این روزها
مگر می‌شود ریاست جمهور یک مملکت در چنین شرایط جوی سفرش را به تعویق نیندازد؟ اصلا مگر می‌شود نفر دوم یک کشور خودش را در معرض این چنین خطراتی قرار دهد؛ آن هم بخاطر وظیفه؟ بر چشم ما مردم آشنا نیست ترجیح داده شویم، طبیعیست! چندسالی است که فقط از این کسوت خوش‌گذرانی دیده‌ایم.
بهت زده‌ایم وبیشتر خجالت زده!
خدا عرق شرم بر پیشانی ما نشاند!
خدا آبرویش را اینگونه پیش چشم مردم خرید؛ با شهادتش در مقابل این همه قضاوت وطعنه! هنوز مبهوتیم از دیگر نبودنش وقتی صدایش به گوشمان می خورد، وقتی عکسش را روی بیلبورد و در رسانه ملی و شبکه اجتماعی می‌بینیم. حالا هشتمین رئیس جمهور ایران شد، دومین رئیس‌جمهور تک دوره‌ای تاریخ ایران! این عزیزشده امام هشتم که صاحب عدد هشت ضامن عاقبتش شد. و درنهایت بدانیم مدت زیادی در این پیکر نخواهیم بود باشرف زندگی کنیم.
کیانوش بدنکی، فعال سابق دانشجویی نوشت:
داستان از انتخابات 96 شروع شد. انتخاباتی که خیلی پر فراز و نشیب بود و آقای روحانی با اختلافی اندک راه به پاستور یافت. جذابیت این انتخابات از آنجایی برایم معنی دار بود که تمام رفقایی که حاضر بو دیم بر سر نام آنها قسم بخوریم پای کار آقا سید بودند.
آری؛ سید ابراهیم رئیس الساداتی معروف به سید ابراهیم رئیسی!
گذشت و گذشت و آن انتخابات منجر به آن شد که عموم مردم ایشان را بهتر بشناسند و با ایشان بهتر آشنا شوند تا شاید یک روزی برای جمهور؛ فرجی حاصل شود.
بگذریم!
درگیر و دار اجرائیات اردوی تشکیلاتی بودیم که خبر دادند؛ ظهر فردا با آقای رئیسی جلسه خصوصی داریم! راستش را بخواهید برای جوانی که تازه به دانشگاه رفت بود و فضای تشکیلات دانشجویی را تجربه می‌کرد، این خبر بسی مسرت بخش بود! در ذهن خود می‌گفتم که قرار است با آقا سید دیدار کنیم! آن هم کجا؟! در حرم امام هشتم (ع)!
ظهر فردا رسید و به حرم رفتیم. گوشی‌ها را تحویل دادیم و اگر اشتباه نکنم به تالار آینه رفتیم! تالار خیلی خیلی زیبا و شیکی بود!
برای نماز ظهر و عصر در صفوف منظم شدیم و دیدم که آقا سید ابراهیم رئیسی ورود کرد. نماز را به جماعت ایشان اقتدا کردیم و نماینده‌مان هم نکاتی را معطوف به آستان قدس و موضوعات جانبی ارائه کرد.
در دل آن دیدار؛ دلبستگی بیشتری به آقا سید ابراهیم پیدا کردم! فقط به خاطر شخصیت والای او و منش و رفتار و کردار او. اینها را از این جهت که ایشان شهید شده‌اند نمی‌گویم! از این جهت می‌گویم که به معنای واقعی کلمه فردی شرافتمند بود و شرافتمندانه، شهید شد.
از اینها که بگذریم به انتخابات 1400 می‌رسیدم و فعالیت‌های انتخاباتی برای ایشان! البته قبول دارم به سهم خودم برای ایشان کم کار کردم ولی الحمد الله، وی رئیسِ جمهور شد.
او مرد بود! مردی از جنس مردانِ میدان! مردانی که خدمت را سرلوحه زندگی‌شان می‌دانند و هدف از آفریدن خود را خدمت به خلق می‌دانند ...
اما او کاری بود! انقلابی بود! جهادی بود! پای کار مردم بود و ...
راستش را بگویم از دیروز که خبرهای ضد و نقیض رسانه‌ها را می‌شنیدم خیلی دلم امیدوار نبود! ولی دعا می‌کردم که بماند برای این بماند که جمهور به او نیازمند بود و هست! چون او خادمِ جمهور بود. او آن خادمی بود که همواره در میدان بود و از هیچ چیز باکی نداشت. طرح‌ها و پروژه‌ها را ویدئو کنفرانسی افتتاح نمی‌کرد چرا که باید می‌دید و بررسی می‌کرد!
سخت‌کوشی در مرام او بود چون که جمهور برایش مهم بود.
شنیدن خبر نهایی؛ بسی سخت و قابل تامل بود اما چه باید کرد؟ دعایش مستجاب شد و عاقبتش ختم به شهادت شد. شهادتی از جنس خدمت ... .
روحش شاد و یادش گرامی باد.
